Zajęcia dodatkowe

Co to jest smutek? Kiedy Wy czujecie się smutni? Co takiego musi się wydarzyć, abyście  poczuli smutek w sobie?  Gdzie ten smutek jest w Waszym ciele? może w żołądku? może w gardle? może w kolanach? Przypomnijcie sobie sytuacje, kiedy odczuwaliście silny smutek, wyobraźcie sobie tę sytuację. Teraz na kartce papieru na środku narysujcie smutną buzię, a wokół narysujcie sytuacje, które wywołały w Was smutek. 

W poniższym pliku jest rysunek smutnej buzi, spróbujcie według wzoru narysować taką buzię.

kratka-smutek1.pdf

Teraz mam dla Was propozycje, aby stworzyć ,,sejf na zmartwienia”. Co Wam będzie potrzebne? Weźcie pudełko, może być takie zwykłe pudełko po butach. Możecie razem z rodzicami je ozdobić według własnego pomysłu: pokolorujcie, przyklejcie naklejki, itd.

Taki sejf ma pomóc w przykrych sytuacjach. Kiedy poczujecie się źle, będziecie smutni, wystraszeni narysujcie to i wrzućcie do swojego sejfu.  Rysowanie powinno odbywać się dopiero wtedy, gdy dziecko wyciszy silne emocje. Po skończonym rysowaniu rodzic mówi do dziecka: ,,Kiedy wrzucisz rysunek do sejfu- będzie tam zamknięty i bezpieczny. Teraz nie musisz już się martwić. Odetchnij głęboko .”

Raz tygodniu można wspólnie otworzyć sejf, zobaczyć co jest w środku i omówić z dzieckiem rysunki, a także wymyślić sposoby na uniknięcie takiej sytuacji w przyszłości. Rodzic musi zadbać o to, aby omawianie nie zamieniło się w ocenianie dziecka, należy położyć nacisk na pozytywne aspekty zachowania i chwalić dziecko wrzucające rysunki do sejfu.

 

Druga zabawa to zabawa w kalambury. Takie ćwiczenie rozwija wyobraźnię, świadomość własnego ciała ( jak to pokazać, jak zaplanować ruch), uczy odczytywania sygnałów pozawerbalnych. Rodzic mówi dziecku co ma pokazać lub dziecko samo może wymyślić co chce pokazać. Może to byą jakaś czynność, przedmiot, sytuacja, która wywołuje radość, smutek, złość, itd. Do zabawy zachęćcie całą rodzinę. 

 

---

 

Księga rekordów to nic innego jak zeszyt/notatnik w którym będziecie zapisywać wszystkie swoje sukcesy. Możecie je narysować lub poprosić rodziców, aby pomogli wam je opisać. Każdego dnia na pewno pojawi się nowy wpis z Waszym sukcesem. Takie przykładowe sukcesy to np.: jak szybko udało Ci się  posprzątać zabawki, ubrać się, czy pokonać jakąś przeszkodę czy zadanie, które sprawiało Ci trudność, np. zapinanie suwaka, wiązanie butów. 

Załóżcie taki zeszyt już dzisiaj, pokolorujcie, ozdóbcie  według swojego pomysłu. Codziennie zapisujcie w nim swoje osiągnięcia:)

Dzięki takiej księdze rekordów dziecko codziennie będzie  mogło zauważyć, ile nowych rzeczy potrafi zrobić.   Jest to bardzo ważne, aby dzieci podejmowały wyzwania dla własnej satysfakcji, nauczyły sie rozwijać  motywację wewnętrzną, a nie wykonywały zadania za nagrodę od rodzica. 

A teraz zastanówcie się nad supermocami. Jaką supermoc chciałbyś mieć??

Zastanówcie się a później uzupełnijcie poniższą kartę. 

supermoc.pdf           

 

Następnie przechodzimy do relaksacji. Relaks to taka forma odprężenia, której towarzyszy rozluźnienie mięśni oraz zmniejszenie do minimum aktywności umysłowej.

Jednym ze sposobów rozluźnienia jest prawidłowe oddychanie. Nauczymy się oddychać w sposób brzusznyJ

Połóżcie się na wznak i spróbujcie rozluźnić mięśnie. Prawidłowa postawa leżąca to: nogi ułożone w lekkim rozkroku, stopy rozchylone swobodnie na zewnątrz, ręce powierzchnią dłoni zwrócone w górę, ułożone wzdłuż ciała, w odległości około 20 cm od tułowia; głowa ułożona równo na ziemi, tak aby nie zadzierać brody do góry i nie odchylać głowy do tyłu. Warunkiem uzyskania pełnego odprężenia jest wrażenie ciężaru. Aby się rozluźnić dziecko musi sobie wyobrazić, że jego ciało ma ogromny ciężar ( jest np. kamienia, żelaza). Usta powinny być lekko zamknięte, lecz zęby nie mogą być zaciśnięte.

Przystępując do ćwiczenia rodzic prosi, aby dziecko położyło powoli obie ręce na brzuchu
( nie łącząc ich ze sobą), a następnie ułożyło usta tak, jakby chciało zdmuchnąć świeczkę. Przy tak zaokrąglonych ustach rozpoczynamy wdech. Wydech ustami. Tak powtarzamy kila razy, potem przechodzimy do oddychania tylko nosem. Po wydechu powinna nastąpić krótka chwila zatrzymania oddechu. Każdorazowo należy zwracać uwagę na to, jak przy wdechu podnosi się brzuch wraz z ułożonymi na nim rękoma.   

---

 

Kształtowanie wrażliwości na krzywdę drugiej osoby. Słowo określające umiejętność wyobrażania sobie tego co czuje druga osoba to EMPATIA.

Na początek krótkie opowiadanie. 

Były sobie dwa latawce. Jeden wesoły i miły, a drugi złośliwy i nieprzyjemny. Ten pierwszy zawsze chciał się bawić, a drugi robił tylko psikusy. Pewnego dnia złośliwy latawiec tak szybko przeleciał obok małej wiewiórki, że straciła równowagę i spadła z gałęzi. Wesoły latawiec dowiedział się, co zrobił jego kolega. Oj, chociaż był miły, bardzo się zdenerwował. Przeleciał z dużą prędkością koło złośliwego latawca, złapał go za długi ogon i zaciągnął do małej wiewiórki. Jeszcze siedziała pod drzewem i płakała. Latawiec, który nigdy nie myślał, że może komuś zrobić krzywdę, teraz bardzo się zawstydził. Przeprosił wiewióreczkę i poprosił, żeby złapała go za ogon, a on doleci z nią do jej dziupli na drzewie. I tak zrobili. Od tej pory oba latawce bawiły się zgodnie. Oba były wesołe i miłe, a ten, który wcześniej był złośliwy, teraz bardzo uważał, żeby jego zabawy nie sprawiły komuś przykrości.
 

Pytamy dzieci:

Jakie na początku były latawce?    Jakie wydarzenie sprawiło, że złośliwy latawiec zrozumiał, że źle postępuje?      Kto mu pomógł to zrozumieć?       Dlaczego należy reagować, gdy komuś dzieje się krzywda?      W jaki sposób wy możecie reagować, gdy widzicie, że komuś dzieje się coś złego?

Pamiętajcie, jeśli już zrobicie coś przykrego koledze, rodzicom to zastanówcie sie, co ta osoba może czuć, czy jest zła? czy jest jej smutno?  i jak możecie to naprawić? Może wystarczy sie przytulić, przeprosić, porozmawiać. 

Zastanówcie sie nad tym, a później narysujcie latawiec - duży, kolorowy, radosny:)

 

Kolejne zadanie to coś dla młodszych dzieci. Ćwiczenie rozwijające spostrzegawczość wzrokową, myślenie i koncentrację uwagi. Poszukajcie na każdej ilustracji co do niej nie pasuje.

Co_nie_pasuje.docx

A teraz wierszyk z pokazywaniem

Prawą ręką zaraz wskaże, (prawa ręką wysunięta jest do przodu, dłoń otwarta)

gdzie mam oczy, a gdzie nos. ( Prawą dłonią pokazujemy oczy, nos)

Lewą ręką klepnę brzuszek, ( Lewą ręką wysuwamy do przodu, otwarta dłoń skierowana wewnętrzną stroną ku górze, a potem klepiemy lewą dłonią brzuszek)

potem będę śmiać się w głos! Cha, cha! ( Opieramy dłonie na biodrach, a potem śmiejemy się)

---

 

Strach - po co on komu? (cz.2)

Jak pamiętacie strach jest nam potrzebny bo może nas ostrzegać przed niebezpieczeństwem. Zawsze jest tak, że dorośli i dzieci boją się innych rzeczy. 

Mali i Duzi

Między małymi i dużymi dochodzi do wielu nieporozumień dotyczących powodów strachu i jego przeżywania. Małym czesto się wydaje, że Duzi nieczego się nie boją. Zadarza się, że Mali czują sie z tego powodu gorsi od Dużych. Z kolei Duzi często nie rozumieją lęków Małych i złoszczą się, że ci nie chcą sami spać , boją się głośno mówiących ludzi albo wizyty u lekarza. Nie lubią, gdy przerażeni Mali krzyczą lub płaczą ze strachu.Mali za to często nie rozumieją, czemu Duzi nie pozwalają im wdrapywać się na najwyższe drzewo, bawić się blisko ulicy albo wybierać na samodzielne wycieczki daleko od domu.

Duzi i Mali powinni rozmawiac ze sobą o tym, czego i dlaczego sie boją oraz jak można tym lękom zaradzić.

Jak zacząć taką rozmowę ...STRACH.docx

MOJA LISTA STRACHÓW 

Wypisz lub narysuj swoje najwieksze strachy. 

Potem uzupełnij zdania:

Gdy się boję, to......

Chcę wtedy.........

Trudno mi wtedy........

 

Jeszcze jedno ćwiczenia na poprawieni koncentracji uwagi

CZY CZEGOŚ TU BRAKUJE?

Przeprowadź ze swoim dzieckiem inspekcję jego pokoju. Wspólnie obejrzyjcie wszystko dokładnie i nazwijcie kolejno zauważone przedmioty. Teraz dziecko wychodzi za drzwi, a rodzic chowa 3 przedmioty. Następnie rodzic prosi dziecko, aby ponownie weszło do pokoju. Zapytaj dziecko czego tutaj brakuje?.

Następnie zamieńcie się rolami i teraz dziecko chowa 3 przedmioty, a rodzic ich szuka.

____________________________________________________________________________________________

Strach - po co on komu? (cz.1)

Po co jest on nam potrzebny? Co nam daje? 

Strach ostrzega nas przed niebezpieczeństwem, a niebezpieczeństwa sa różne. Przed niektórymi lepiej się ukryć, przed innymi uciekać, jeszcze innym trzeba stawić czoła. Dlatego czasami starch daje nam energię potrzebną do działania, a czasem sprawia, że zamieramy w bezruchu i niemal przestajemy oddychać, żeby trudniej było nas zauważyć.

Poniżej są przykłady sytuacji, które mogą budzić starch. Wyobraź je sobie po kolei, za każdym razem spróbuj poczuć, w jakim miejscu Twojego ciała pojawia sie strach. W różnych sytaucjach moga to być różne miejsca. Czy Twoje ciało sztywnieje i zamiera, czy raczej spręża się do działania? Czy mach ochotę sie ukryć, uciekać, walczyć, a może chcesz zrobić jeszcze coś innego? 

• Nieznajomy dorosły krzyczy na Ciebie.
• Z bramy wyskakuje duży pies, który głośno szczeka.
• Masz dostać zastrzyk.
• Budzisz się w nocy. Z kąta pokoju dobiegają dziwne dźwięki.
• Jesteś w sklepie i nagle orientujesz się, że nigdzie wokól nie ma Twoich rodziców. 

 

Wybierz jedną z tych sytaucji i narysuj zaczynający się od tej sytaucji krótki komiks, którego będziesz głównym bohaterem. Co mogło wydarzyć się dalej? Pokoloruj na fioletowo te miejsca na swoim ciele, w których pojawia się strach. Jakie uczucia mogłyby pojawić się na końcu Twojej historyjki? 

 

A teraz coś dla młodszych :)

Pierwsza zabawa  to ,,Lustro", której celem jest rozwijanie umiejętności nazywania i identyfikowa emocji, które przeżywa każdy z nas.  

Lustro -

Stoimy naprzeciwko dziecka. Na początku dziecko jest lustrem, którego zadaniem jest naśladowanie wszystkiego  co robi rodzic. Zadaniem rodzica jest pokazanie za pomocą mimiki twarzy, gestów, ruchów ciała różnych  emocji ( radość, strach, złość, smutek, przerażenie, znudzenie, wsciekłość, itp). Kiedy dziecko pokaże daną emocje, pytamy go ,, Co ja pokazałem/pokazałam ? co ja czułem/czułam?" 

Później nastepuje zamiana ról.

 

Druga zabawa ma na celu rozwijanie umiejętności logicznego myślenia, poszerzanie zasobu słownictwa, ćwiczenia spostrzegawczości wzrokowej. 

 

Co ja widzę?

 

Rodzic umieszcza kilka przedmiotów codziennego użytku w jakimś nietypowym miejscu, na przykład szczoteczkę do zębów w wazonie, garnek na szafie, itp. Dziecko ma za zadanie odszukać wszystkie przedmioty, wytłumaczyć, gdzie naprawdę jest ich miejsce.

---

 

Złość- emocja negatywna?

Co robić jak złość już się pojawi?Najpierw ją poczuj i powiedz sobie ,,Oho, jestem zły!" Jeśli złość jest bardzo silna trzeba ją oswoić. A w jaki sposób?

No właśnie, w jaki sposób możemy oswoić złość, co zrobić, aby było jej trochę mniej? Pomyślcie, na pewno każdy ma na swoje sposoby. Zastanówcie się , pomyślcie co Wy wtedy robicie, a co jeszcze można zrobić ( jak odreagowują złość rodzice, koledzy, babcia, dziadek). Może rodzice, rodzeństwo coś Wam podpowiedzą. 

ZLOSC.docx Tutaj można wypisać sposoby odreagowania złości. 

A ja  proponuję stworzyć  PORTRET ZŁOŚCI. 

Na poczatku przypomnij sobie sytuację, kiedy czułeś ( czułaś) złość. Zamknij oczy i spróbuj poczuć ją w sobie. Gdzie w Twoim ciele mieszka złość? Jakiego jest koloru ? Czy jest ciepła, czy zimna, ostra, kanciasta czy okrągła, miękka, twarda, a może najeżona kolcami? Teraz otwórz oczy i narysuj portret swojej złośćtak, jak potrafisz. 

_________________________________________________________________________________________

Zabawa ,,TO JA"

Będziemy potrzebować: papier, kredki, flamastry, nożyczki, farby, stare gazety. 

Dziecko ma za zadanie namalować swoją podobiznę na dużym arkuszu papieru. Na końcu dopełania obraz informacjami o sobie. W grę wchodzą podpisy, ale również mogą to być narysowane obok lub wycięte obrazki. Chodzi tu na przykład o imię, adres, płeć, kolor włosów ( można przykleić kosmyk włosów), kolor oczu, rodzeństwo, imiona rodziców, wzrost, wagę, ulubiona zabawę, ulubioną bajkę, hobby, wymarzony zawód, odcisk ręki, to czego sie boi.....itd.

To zadanie mogą wykonać wszyscy domownicy, a poźniej zaprezentować swoje obrazy i o nich opowiedzieć.